Alkohol wieczoru #36: Lagavulin 16 yo

Dzisiaj wydaje się niewiarygodnym, że destylarnia Lagavulin została stworzona, aby kopiować sąsiadującą z nią Laphroaig. Wtedy niestety, a dzisiaj na szczęście, nie udało się tego osiągnąć i powstała whisky, która powszechnie uchodzi za najbardziej nobliwą na całej Islay.

Destylarnia Lagavulin Fot. W. Kot

Historia destylarni Lagavulin sięga 1816 roku kiedy to John Jonston i Archibald Campbell zbudowali dwie destylarnie w tym samym miejscu, które później połączyły się w jedną. Nazwa Lagavulin pochodzi od galeickiego Lag a Mhuillin co oznacza „młyn w dolinie”.

Lagavulin wchodzi w skład Classic Malts (pozostałe whisky w tej „rodzinie” to: Cragganmore, Dalwhinnie, Glenkinchie, Oban i Talisker), czyli whisky wspólnie promowanych przez DIAGEO – alkoholowego kolosa, o którym wspominałem już wielokrotnie przy okazji przeglądu blendów.

Wiele mówi się też o tym, że dzisiejsza Lagavulin to ofiara wielkiego popytu i, że nie jest już tym czym była 30-40 lat temu. Może i tak, ale nostalgia leży w naturze człowieka, a rzeczywistość jest taka, że powszechnie dostępna jest tylko współcześnie produkowana Lagavulin więc należy skupiać się na niej.

Notka smakowa

Typ alkoholu:

single malt whisky

Wiek:

Oko:

otwierając –> Butelka, którą w zasadzie opisałem już przy okazji whisky Caol Ila. Jedyna różnica to obniżenie głównej etykiety, dodanie drugiej pionowej etykiety z informacją o dacie powstania destylarni oraz embossing z datą ‚1816’ i nazwą ‚Islay’.

po nalaniu –> bursztynowa

Nos:

lotna – pachnie cały pokój. Torfowa, ale nie w taki sposób jak Laphroaig. Nie eksploduje dymem tylko delikatnie go uwalnia w całej palecie innych aromatów takich jak winność (pochodząca z beczek po sherry), sól morska, miód i suszone owoce.

Język:

Na języku jest oleista, rozgrzewająca, ale nie mocno pieprzna jak w przypadku młodych whisky. Finisz to eksplozja torfu, która zaczyna się z siłą zbliżoną do Laphroaig, ale już po chwili widać, że jest ona ujarzmiona szesnastoletnim leżakowaniem, które czyni go nieco bardziej łagodnym i pozwala mu długo wybrzmiewać w ustach. Lubię to! Choć Lagavulin ciężko porównywać ze wspomnianą Laphroaig, a i odnoszenie jej do wielorocznikowej Laddie i Bowmora bez podanego wieku nie ma za bardzo sensu. Bez niespodzianek – jest to jak dotąd najlepsza whisky w tym przeglądzie.

ABV:

43%

Cena:

ok. 210 PLN

Diageo Islay Lagavulin scotch single malt (whisky słodowa)whisky whisky torfowa

18 Responses to Alkohol wieczoru #36: Lagavulin 16 yo

Alkohol wieczoru #38: Ardbeg 10 yo | Notki smakowe pisze:

4 lipca 2012 o 10:29

[…] na miano królowej. Z silnych torfiaków w wersjach podstawowych większą kompleksowość zapewni Lagavulin, a mocniejszego kopa torfu da Laphroaig. ABV: 46% Dodane w Notki smakowe przez Tomasz […]

Odpowiedz
- cyp pisze:
  
  20 września 2013 o 11:38
  
  Ciężko się nie zgodzić biorąc pod uwagę wszystkie jej atuty, że to chyba nadal najlepsza whisky z Islay. Jeśli chodzi o torf szału nie ma (a dla nie których jest zawód, lagavulin już nigdy nie bedzie jak ardbeg czy laphroig) ale to nie wszystko, dla mnie liczy się harmonia i kunszt z jakim połączono wszystkie nuty którymi gra ta whisky. Nie wiem co dla kolegów w niej podstawowego(butelkowanie?)… to jest whisky dla doświadczonych bo łatwo jej nie docenić.
  
  Odpowiedz
Alkohol wieczoru #86: Connemara Single Malt Irish Whiskey | Notki smakowe pisze:

28 września 2012 o 09:27

[…] Nos: Przede wszystkim to tylko czekałem aż wykpię ją za te porównanie do szkockiej whisky Lagavulin, która słynie ze swojej doskonałości. Niestety będę chyba musiał poczekać na spotkanie z […]

Odpowiedz
ulisses pisze:

5 listopada 2012 o 00:33

Czytam po raz kolejny recenzje moich ulubionych produktow z Islay porownujac opisy smakowe i zapachowe z wlasnymi wrazeniami. Dolacze do choru wielbicieli Lagavulin – zdecydowanie najlepsza podstawowa wersja whisky z Islay, i moze nawet zaryzykuje opinie najlepsza podstawowa szkocka SM. Z kazdym otwarciem butelki coraz bardziej sie w tym przekonaniu utwierdzam, a zostala juz jakas setka z litrowej wolnoclowej butelki. Wybitnie gladka i zlozona w smaku pomimo torfowosci i zaskakujaca, bo nos pieprzny i lotny obiecuje cos zgola innego, a w smaku pieprznosc prawie znika a pojawia sie drewno, skora wytrawne sherry i Bog wie co jeszcze. Genialna.

Odpowiedz
- Tomasz Miler pisze:
  
  5 listopada 2012 o 12:07
  
  Zgadzam się! Laga to bez wątpienia wiodąca podstawka. Trzeba jednak pamiętać, że jeśli ktoś nie lubi torfowych whisky to ciężko będzie go do tego poglądu przekonać 🙂
  
  Odpowiedz
Maciej pisze:

8 lutego 2013 o 20:45

Dziś po raz pierwszy miałem (a raczej mam) okazję degustować Lagavulin 16 yo. Trochę czasu minie, zanim do końca ją zrozumiem, ale butelkę otworzyłem 15 minut temu, więc czas i materiał do badań mam.
Faktycznie – pierwszy nos obiecuje raczej coś w rodzaju Ardbega Ten – intensywne jodyna, torf i wędzonka. Dopiero po chwili widać, że tak łatwo nie będzie. Gdybym wcześniej nie poczytał notek degustacyjnych, złożoność ust pewnie zszokowałaby mnie na amen – dym i torf jest, jak obiecał nos, ale jest tam mnóstwo innych rzeczy. Posiedzę, pomyślę, może wymyślę, co…
No i ten nieskończenie długi finisz. Ciekawe, czy obudzę się z tym smakiem w ustach.

Odpowiedz
Przegląd whisky z Islay • Artykuły • Milerpije.pl pisze:

27 kwietnia 2013 o 09:34

[…] Lagavulin 16 yo […]

Odpowiedz
- Krystian pisze:
  
  11 maja 2014 o 12:18
  
  Panie Tomku, kupując kiedyś Finlaggan usłyszałem od sprzedawcy, że to praktycznie to samo co Lagavulin. Czy to prawda?
  
  Odpowiedz
  - Tomasz Miler pisze:
    
    13 maja 2014 o 21:32
    
    Ze praktycznie to samo co Lagavulin 16 yo? Nie. Natomiast mowi sie, ze to destylat z Lagi…
    
    Odpowiedz
    - waclaw pisze:
      
      30 stycznia 2016 o 19:53
      
      Finlaggan to straszne gówno. Szkoda kasy. Zapach slodkiego dezodorantu z kiosku ruchu nie pozwala zmoczyc ust…
      
      Odpowiedz
      - Tomasz Miler pisze:
        
        22 lutego 2016 o 09:17
        
        Nie mogę się z tym zgodzić. Ciężko jednak porównywać go do Lagi 16 yo 🙂
division pisze:

15 kwietnia 2015 o 23:01

Panowie Szanowni jako początkujący w temacie simgle maltów, wypiwszy ledwo Bushmilsa 10yo i Glenfiddich 15yo zabrałem się za Lagavulin 16 yo…….i co? Nie daję rady jej wąchać, ledwo przełykam jedynie koniec jakoś znoszę. Odrzuca mnie w niej ta wędzonka i jakieś nuty wprost z apteki i sklepu z farbami :-).
Co w takim razie polecacie coś w stylu Glenfiddich z nutami owocowymi tylko bardziej złożony bez apteki i dymu?
Niestety butelka Lagavulina ląduje w piwnicy i czeka na lepsze czasy……bo na razie nie jestem jej w stanie zaakceptować:-(
To chyba nie mój styl.

Odpowiedz
- Michał pisze:
  
  7 stycznia 2019 o 21:10
  
  100% się z tobą zgadzam nie mogę się przemóc.
  
  Odpowiedz
- Kwinto pisze:
  
  15 października 2019 o 17:37
  
  Z lekkich i niedrogich whisky polecam Highland Park 10yo Viking Scars. Nieagresywna, owocowa, łagodna dla początkującego.
  Lagavulin 16yo to złożona, bogata whisky, może być niezrozumiała na początku przygody z tym trunkiem. Do torfowych whisky z Islay trzeba trochę przywyknąć i może nie zaczynać z „wysokiego C” – próbowałbym od czegoś łagodniejszego, mniej skomplikowanego jak Caol Ila 12yo. Dym jest inny, bardziej asfaltowy, dla mnie bardzo przyjemny. Trzeba pamiętać, że każdy producent, każda linia, ba, nawet poszczególne butelki od siebie mogą się znacznie różnić. Inaczej smakować będzie Ardbeg 10yo, inaczej Laphroaigh 10yo – raz dym jest szpitalny, chemiczny, raz ogniska na plaży, raz asfaltu. Trzeba próbować 🙂
  
  Odpowiedz
  - Tomasz Miler pisze:
    
    15 października 2019 o 21:29
    
    Zgadzam się ze wszystkim oprócz niepotrzebnego siania strachu przed whisky. Jest wiele whisky, które nie nadają się dla początkujących, ale nie jest nią żadna z podstawowych podstawek 🙂
    
    Odpowiedz
Klonek pisze:

15 maja 2015 o 23:08

Witam,
W temacie whisky jestem nowicjuszem (zacząłem ją odkrywać dopiero kilka miesięcy temu) i z racji tego moja „biblioteka” smaków i zapachów nie jest mocno rozwinięta.
Moje dotychczasowe doświadczenia to głównie whiskey irlandzkie, wśród których moimi faworytami jak na razie są Yellow Spot i Tyrconell Madeira Finish. Są to zdecydowanie whiskey deserowe, mocno owocowe i lekkie (jeśli tak można powiedzieć)
Ze szkockich jedynie mialem w kieliszku Glennfiddich 12 (niestety na tym poziomie poznawania whisky, nie bylem w stanie zdecydowanie odroznic SM szkockiego od irlandzkiego) i Jura 16 (to była moja druga whisky w życiu i niestety nie analizowalem jej w kategoriach smaku i zapachu – po prostu mi smakowala).
Chcąc wiec powiększyć moje spektrum wybralem Lagavulin, coby spróbowac dymnej strony Szkocji i …….O My God!!! Zapach jodyny i szpitala, wędzonka i dym w całym pokoju i na języku, ale też kompletnie w tym wszystkim zaskakująca słodkość. Zupełnie inna niż to co do tej pory próbowałem.
Na pewno nie jest to whisky, która uwiedzie każdego, ale kazdy kto jej spróbuje (i nie będzie mu/jej smakowała) powinien docenić jednak jej balans smakowo-zapachowy. Tu nie ma zaskocznienia/rozczarowania – to co pachnie zaraz potem znajduje się na języku.
Pozdrawiam i życzę miłych wrażeń degustacyjnych

Odpowiedz
Kriss pisze:

24 marca 2016 o 18:19

Probowalem 2 tygodnie temu w zagranicznej restauracji. Szok, bo to pierwsze co probowalem o takim smaku. Smak dziwny, intrygujący. Dwa tygodnie pozniej, w pracy dopada mnie wspomnienie tego smaku i pomysł, że taka odskocznia od „słodkich” smakow by sie przydala!

Odpowiedz
Marcin pisze:

18 marca 2018 o 11:01

Zakochałem się. Jest wspaniała. Nie byłem dotąd smakoszem whisky, ale ten torf mnie rozłożył na łopatki. Boska. I ten aromat pozostający w ustach po przełknięciu! I ta woń wypełniająca pokój! No coś wspaniałego. Panie Tomaszu, skoro ta mi tak podeszła, to co mógłby mi Pan jeszcze polecić?

Odpowiedz