Glen Flagler to whisky produkowana w regionie Lowlands kilkadziesiąt lat temu. Dzisiaj otwieram butelkę i sprawdzam jak smakuje tak whisky.
Glen Flagler – co to za whisky?
Choć Lowlands to region produkcji whisky, który wymieniany jest w każdej książce o tym trunku, niewiele można o nim dzisiaj powiedzieć. Nie oznacza to jednak, że czytelnicy nie powinni zapoznać się z wpisem o podziale Szkocji na regiony produkcji whisky, który przeczytać można tutaj. Najbardziej znane destylarni, które w tej chwili działają w Lowlands to Glenkinchie, Auchentoschan, Clydeside, Annandale, Glasgow Distillery i Bladnoch oraz zdecydowanie mniej dostępne lub całkowicie niedostępne Alisa Bay, i Daftmill.
Historia destylacji w Lowlands jest jednak bogatsza ponieważ istnieje szereg destylarni, które już dawno zamknięto, ale powstałą w nich whisky cały czas można zdobyć. Najbardziej znane przykłady to Littlemill i St. Magdaleine. Oczywiście, jak zwykle kiedy mowa o whisky z nieczynnej już destylarni, ich ceny nie są specjalnie przyjazne konsumentowi, który planuje je wypić, a nie spekulować na ich aukcyjnej wartości w przyszłości.
Glen Flagler to whisky powstała w 1965 roku i produkowana na zestawie alembików w obrębie destylarni whisky zbożowej w Moffat należącej do Inver House Distillers. Główną destylarnią w Moffat była destylarnia whisky zbożowej Garnheath. Wielkim zawodem dla miłośników szkockiej whisky będzie pochodzenie nazwy Glen Flagler. Otóż Flagler nie jest żadną sławną doliną w Szkocji. Nie spodziewacie się nawet, że jest to nazwa ulicy i to nie w Szkocji tylko w West Palm Beach na Florydzie, na której dom miał Simon Neuman, właściciel firmy Publicker Industries, która była założycielem firmy Inver House Distillers. Przez lata w kompleksie gorzelniczym w Moffat stanęło kilka alembików, z których wydzielono dwie dodatkowe destylarnie – Glen Flagler i Killyloch (w której produkowano także whisky Islebrae). Glen Flagler był z kolei butelkowany jako single malt i jako blended malt oraz wykorzystywano go do takich blendów jak Mac Arthur’s. Jej produkcja zakończyła się w 1985 roku przez spadek popytu na whisky a także śmierć prezesa firmy Publicker Industries i utratę zainteresowania firmy w działalności w Szkocji. Whisky ta na rynku pojawiła się w tak niewielu wersjach, że do dziś pozostaje wielką niewiadomą.
Oko – słomkowa
Nos – 20 średnio lotna, delikatna, słodka, cytrusowa, trawiasta
Język – 20 oleista i słodka
Finisz – 19 łagodna, ładnie wyważona, dębowa, lekko pieprzna na końcu. Whisky nie ma deklaracji wieku (NAS – ang. no age statement), ale pije się ją bardzo przyjemnie. Trzeba jednak jasno powiedzieć, że jej smak w żaden sposób nie koreluje z wysoką ceną wynikającą wyłącznie z wieku butelki, która najparawdopodobniej pochodzi z lat sześćdziesiątych.
Balans – 20
Total – 79/100
